لاک پشت من

به لاک پشتم 

قرقره‌ای بستم

و بدرقه‌اش کردم

در حالی که سر نخ در دستم بود

و دلم بی‌قرار می تپید.

می‌خواست برود دنیا را ببیند:     

شالیزا‌رهای چین،

خانه‌های سنگی یمن،

مدرسه‌های باله روسیه

و بچه‌های سیاه‌پوست تانزانیا

که با پلاستیک سوخته

به خواب می روند.

گاهی که خوشحال است

نخ را سه بار می کشد

و من نفس راحتی می کشم

که هنوز 

چیزی برای خوشحالی مانده

اما بیش‌تر

نخ اش می‌لرزد

و این یعنی

یا باد می وزد،

یا دارد اشک می‌ریزد

من می‌دانم

که در دشت‌های آفریقا،

نوار غزه،

عراق،

هندوستان

و  بیشتر ‌جاهای دنیا

باد می‌وزد

وگرنه

مگر یک لاک‌پشت

چقدر اشک برای ریختن دارد؟

.

مریم مومنی،همشهری داستان . ویژه‌نامه پنجاه و سه خردنامه
.

پ.ن: نه این که قرار باشد همین طور به نقل از همنهری داستان ادامه دهم، اما این یکی را دلم نیامد نگذارم این‌جا، خیلی وقت بود شعری به این خوبی نخوانده بودم.