Britain's Got Talent

آتشفشان و لندن موندن یه  خوبی داشت و اون این‌که بشینم پای تلویزیون و اولین مناظره‌ي تلویزیونی انتخاباتی در تاریخ انگلیس رو مستقیم ببینم. همیشه درباره‌ي انگلیس سیاست برام هیجان انگیزترین‌‌ بخش‌اش بوده. کلی خوشحالم  که وقت انتخاباتی که خودشون می‌گن از دهه‌ی هفتاد چیزی به این باحالی نداشتیم، این‌جام.

دلم برای گوردون براون سوخت، حتی یه جا عذرخواهی چیزی هم کرد از مردم، خیلی دسپرت بود. نیک کلگ لیبرال‌ها هم عالی بود، انگلیسی‌ها می‌گن لیبرال‌ها رأی زن‌ها رو به خاطر نیک کلگ دارند.

دیوید کمرون هم مثل هر رهبر محافظه کار دیگه، لامصب‌ها همیشه  توی مناظره قوی هستند. چه برسه به وقتی‌ که سیزده سال حکومت دست‌شون نبوده باشه و می‌تونند هر چی دلشون می‌خواد همه‌ چی رو بندازند گردن حزب کارگر. البته یه‌جاش یه حرفی در حد ا.ن زد، به گوردون براون گفت رفتم توی یه ایستگاه پلیس چهارتا ماشین داشته‌اند،‌ بعد رفتند یه ماشین فلان مدل و فلان قیمت هم خریدند، یعنی می‌خواست بگه پول کشور خرج چیزهای الکی می‌شه. نیک کلگ هم  بعدش‌ گفت نگرانی این نیست که چقدر پول کشور خرج گیره‌ی کاغذ گرون می‌شه و از این دست و بحث جدی‌تر از این حرف‌هاست.
 با این‌که همه می‌گن اصلن  قابل پیش‌‌بینی نیست  من فک می‌کنم در نهایت محافظه کارها می‌برند. 

یعنی هیشکی حداکثر پارلمان رو اون‌قدری نمی‌آره که  نیمه شب انتخابات اسباب کشی کنه بره داونینگ ستریت، در نتیجه  باید دولت ائتلافی تشکلیل بدهند.‌ بعد لیبرال‌ها تعیین کننده‌ این دور می‌شن، چون اینا هستند که تصمیم می‌گیرند با کی ائتلاف کنند و بدیهیه که از بین حزب کارگر و حزب محافظه کار کی‌ به‌تر بلده‌ لیبرال‌ها رو بخره.

 آدم‌هایی که من می‌شناسم که همیشه به حزب کارگر رأی دادند، می‌گن با این‌که می‌دونیم رأی دادن به لیبرال‌ها خطرناکه، اما به خاطر جنگ عراق نمی‌تونیم دیگه به حزب کارگر و اعوان و انصار تونی بلر رأی بدیم. از طرف دیگه فکر می‌کنیم دولت ائتلافی فعلن به‌ترین‌ه.
دلم می‌خواد به‌شون بگم برید رای تکتیکال بدید و اشتباه ما رو تکرار نکنید و رأی‌هاتون رو بین حزب کارگر و لیبرال تقسیم نکنید، یه دفعه‌ای محافظه‌کارها مثل احمدی‌ نژاد دور اول مستقیم می‌رن شماره ده داونینگ ستریت و شما می‌مانید و یک عمر پشیمانی.