آن هایی که علیه اسراییل و برای فلسطین حرف می زنند، حالا بیشتر از شصت سال است که حرف هاشان دیگر تکراری است، خب بدیهی است که من هم اگر بخواهم چیزی بگویم تکراری می شود، این متن مال اردیبشهت امسال و به مناسبت شصت سالگی اشغال فلسطین است.
.
اتفاقات این روزها باعث شد به فایل‌های این چند ساله‌ام در مورد اسراییل- چه آن‌ها که به مناسبتی نوشته بودم و چه آن‌ها که برای دل خودم- دوباره نگاه کنم و به غبطه بخورم به آن‌هایی که آهسته و پیوسته در حال گام برداشتن اند . قدم‌های من علیه این اتقاق عجیب و غریبی که شصت سال است ادامه دارد، هیچ وقت پیوسته نبوده.
تصور کنید یکهو کشوری را(حالا اگر شده اول ذره ذره زمین بخرند درش...) را بگیرند بگویند " اینجا چند هزار سال پیش مال ما بوده . حالا می‌خواهیم‌اش." این با کجای منطق پراگماتیستی دنیای امروز جور در میاید؟ که تورات و تلمود را بگردانند، بگذارند جلویت و بگویند" ببین راست می گوییم اینجا مال ما بوده ، خود خدا گفته." از کی در این دنیای کاپیتالیستی حرف خدا از کاغذ و سند مهم‌تر شده؟ کاش ما هم قرآن را برداریم نشان‌شان دهیم که اینجا مال ماست، ببینید قبله اول! با این منطق‌شان قبول باید بکنند دیگر. فقط تصور کنید اگر فردا ایران به جزایر سه گانه که سند و مدرک واقعی دارد برای گفتن این که "مال ماست" حمله کند و برود اشغالش کند- که مگر چند نفر درش زندگی می کند- چه اتفاقی در دنیا می افتد؟
بایکوت اسراییل ، تا هر قدری که دستمان می‌آید یعنی که نشویم مثل همان‌هایی که در دوره‌ی جنگ ایران و عراق دست روی دست گذاشتند که صدام سرمان بمب شیمیایی بریزد(لینک از بهمن – هیچ دیده‌اید از نزدیک شیمیایی‌های جنگ را، زندگی‌شان را می‌دانید چطور می‌گذرد؟ یک روز سر بزنید به بنیاد جانبازان ، حوالی چهارراه فاطمی-امیرآباد یا به پزشکی قانونی بنیاد جانبازان تا ببینید)که یک روزی که تمام شد، بچه‌های شش ساله غزه نشوند بیست و شش ساله و مثل ما دل‌شان بسوزد برای کودکی‌شان و نگویند چرا هیچ کسی هیچ کاری نکرد.
تصور کنید یکهو کشوری را(حالا اگر شده اول ذره ذره زمین بخرند درش...) را بگیرند بگویند " اینجا چند هزار سال پیش مال ما بوده . حالا می‌خواهیم‌اش." این با کجای منطق پراگماتیستی دنیای امروز جور در میاید؟ که تورات و تلمود را بگردانند، بگذارند جلویت و بگویند" ببین راست می گوییم اینجا مال ما بوده ، خود خدا گفته." از کی در این دنیای کاپیتالیستی حرف خدا از کاغذ و سند مهم‌تر شده؟ کاش ما هم قرآن را برداریم نشان‌شان دهیم که اینجا مال ماست، ببینید قبله اول! با این منطق‌شان قبول باید بکنند دیگر. فقط تصور کنید اگر فردا ایران به جزایر سه گانه که سند و مدرک واقعی دارد برای گفتن این که "مال ماست" حمله کند و برود اشغالش کند- که مگر چند نفر درش زندگی می کند- چه اتفاقی در دنیا می افتد؟
بایکوت اسراییل ، تا هر قدری که دستمان می‌آید یعنی که نشویم مثل همان‌هایی که در دوره‌ی جنگ ایران و عراق دست روی دست گذاشتند که صدام سرمان بمب شیمیایی بریزد(لینک از بهمن – هیچ دیده‌اید از نزدیک شیمیایی‌های جنگ را، زندگی‌شان را می‌دانید چطور می‌گذرد؟ یک روز سر بزنید به بنیاد جانبازان ، حوالی چهارراه فاطمی-امیرآباد یا به پزشکی قانونی بنیاد جانبازان تا ببینید)که یک روزی که تمام شد، بچه‌های شش ساله غزه نشوند بیست و شش ساله و مثل ما دل‌شان بسوزد برای کودکی‌شان و نگویند چرا هیچ کسی هیچ کاری نکرد.
.
.
حالا توی كشتار اين روزها من هم مثل شما، همان‌قدر درمانده، گيرم كه اين‌بار مستأصل از پيش و خودآگاه‌تر از هميشه به اين استيصال. حتی مثل دوستان اروپایی و امریکای شمالی ام نمی توانم با امضای پتیشن و درخواست از دولت ام برای حمایت از فلسطین و اینکه علیه اسراییل کاری کند، از احساس گناهم بکاهم. كشور من خود به خود از هیچ حمایتی کوتاهی نمی کند.
اما این مدتی که توی اروپا زندگی می کنم یک کار کوچولو یاد گرفته ام، وقت خرید بارکدها را می خوانم و چیزی را که بارکدش با 7290 شروع شود هیچ وقت نخواهم خرید، حالا دیگر همه ی اطرافیان بیست سی نفره ام هم بارکد اجناس اسراییلی و همه ی شرکت‌هاي توليدي بزرگ اسراییلی را می شناسند.
اوهوم معمولی است، کوچک است، اما از این بیشتر که ازمان بر نمی آید. بایکوت تولیدات اسراییل حالا حداقل و حداکثر کاری است که از دستمان بر می آید. فقط هم چهارتا باركد نيست، كرورتا شركت توليدي مهم و معروف هستند كه اگر ما، همه ي آن هايي كه اين روزها پاي تلويزيون هامان حرص مي خوريم، بايكوت شان كنيم اقتصاد اسراييل لطمه جدي مي خورد.
