پانزده تا فیلم توی جشنواره دیدم و مردم برای هیچ فیلمی نایستادند جز جدایی نادر از سیمین. ایستادند و پنج دقیقه ایستاده دست زدند.
و
رفیع پیتز باهوش‌ترین و کم گوی- و- گزیده‌گوی‌ترین آدمی بود که توی نشست‌های فستیوال دیدم. این "ترین"ها نه تنها برای فستیوال، اصلن مدت‌ها بود نمونه‌اش را ندیده بودم. یک ویدیو از یکی سناتورهای امریکا را جایی نگه داشته بودم و وقتی می‌خواستم مثال بزنم از خوب حرف زدن، این را مثال می‌زدم. از حالا به بعد رفیع پیتز را مثال می‌زنم.
به‌شان افتخار کردم.
