دوشنبه، دی ۱۱، ۱۳۹۱

جیا

فکر کنم این بار ان‌امی باشد که این‌جا می‌گویم: اگر زندگی من فقط مجموعه‌ی همین نامه‌هایی باشد که در نتیجه‌ی دوری با دوستانم رد و  بدل می‌کنیم، باز هم راضی‌م ازش. یکی می‌پرسید چطوری توی دوری توانسته‌ای رابطه‌های‌ت را با آدم‌هایی که شهر که هیچ، کلن توی کشور دیگری زندگی می‌کنند حفظ کنی. با نامه‌های پر از جزییات از این دست. من و جیا کلن یک سال با هم توی یک شهر زندگی کرده‌ایم. بقیه‌ای این شش سال را حتی توی یک کشور مشترک هم زندگی نکرده‌ایم. سه روز پیش داشتم توی مترو این ایمیل‌ش را می‌خواندم و فکر کردم این نامه کلن نمونه‌ی آرمانی ایمیل‌هایی است که توی این شش سال بین ما رد و بدل شده. ازش پرسیدم توی یک فضای فارسی زبان آیا می‌توانم پابلیشش کنم؟ گفت باشد. ترجمه اگر کنم از کیفیت‌ش کم می‌شود، همین طوری می‌گذارم. اگر روزی یک کتاب نوشتم که فرم‌ش سفرنامه‌ای نبود، حتمن فرم‌ش مجموعه‌ی نامه خواهد بود.

Hi dear Sara!

How's life with you? I miss you girl:)! A friend offered to go to Paris for NYE; if you'd been around (don't tell me that you are:D!!!) i would have done it for sure. Now just too much immobile mainly because of yet another annoying, strange, weird love story:). Anyhow - that's the good news: love is in the air again! I can do it! Yay!:) Just love can not do it for me as it seems:D. I'll explain briefly, it's entertaining. How about you though? Are you ok? Everything quiet in Kabul, or are you staying on site again? How's the work evolving? Are you happy with your job? For sure the experience is priceless, isn't it? How about your ambitions, do you count on and wish to stay much longer in the country? Best of luck with it, you're a hell of a strong person with always brilliant projects! Ah, that's something else: am working on redefining mine. Still aiming at the agricultural enterprise in some years, for now applying for jobs and prioritising daily troubles. Such as love. Here we are again:D. 

So, quickly: i met a guy. His name is Karl, he's from Austria but he's not a creep (everyone else i met from there was so far). In fact, after a few dates just when i allowed myself to really get into him... it turned out his dad who did not raise him, is Iranian. Hehe (had the dad had even the slightest influence in his upbringing then i would have knocked it off-no offence, but I think you understand me after the disaster I had experienced  anyway K in fact is a lovechild and his dad has got another family which didn't know about him). Anyhow, that's a sidetrack. Because i wish i could tell you every little funky, amazing, brilliant and endearing detail of how we met and how we feel, but it all got cut short after 2 weeks. Because i got cold feet, realised it went too fast for me after all that happened with Arash (whose name somehow just seems to be griffed in my memory so when i wake up in the middle of the night... etc:( ).

I cause a scene, dear Karl is very disappointed, understanding and then called it a 'pause' - and two days after his ex girlfriend emails him out of the blue, that she is coming back (she's American) and staying with him all of December! So he emails me in shock, we have a long dinner and discussion, he makes statements such as 'it had been so much easier if we had just been together'; 'those two weeks with you were better than all this relationship with her' and asks me if i want to meet her. I am confused, can't say i'm not over my ex one day, and have forgotten all about him the next just because some other woman shows up.... ;). Plus they've been together for two years, you have to respect that. If she still sees something in him, and he still sees something in her, they should go for it i guess. They know better than me after two weeks of dating.... So, that was the decision. He was going to give it another chance with his ex - and then at goodbye (after he gave me his gloves;) ) he says we should see it as if we'd both go on a long business trip and see each other again in January ... Of course, with all the affectionate bonds there were between us, there was a bit of going back and forth, but eventually we have not been in contact since early December  And now that January is approaching and he might be getting back in town, with or without girlfriend, ex gf or whatever, i get extremely restless:). Sigh... He didn't contact me at all, which i think he didn't have to but he could have - for example, the friend who introduced us is a close friend of his. And sometime mid-December he sent her an email asking her to proof-read 'an email to break up with someone'. My friend had been travelling was not completely informed on every player in the game;), so consulted me. Which he know she would have done one way or another. Anyway - of course, it's the worst thing ever to break up over email, and it shows again that he's a softie. But only when it comes to women or loved ones, so it can be forgiven i think;). And its also a very bad thing for the gf/ex gf to do to just force herself on someone for a month, after you let your relationship wear down for a year, then spend a horrible month together in summer (his wordings of course) and break off all contact. Anyway. I told myself and my friend that Karl would be very unlikely to break up with her before Christmas  because where would she go if not to Vienna to him and his mum (ouch), and he's such a good soul:). 

So now i'm sitting, waiting, crossing my fingers, praying, WANTING HIM BACK!!! :) Of course realising that i'm not even sure for how long i want him back - it could be only for a month or two. But it might as well be a lifetime. Just sincerely hope and wish we get a chance to explore a bit more of how we'd work in a couple. As for my part - i've taken care of it, have been seeing a psychologist the past few weeks to get Arash tuned out of my brain (i dont quite believe in therapy, still, but it might speed things up - hopefully)! At least i think there's more room to start something new, and even maybe start it simultaneously with the apparently still ongoing detachment process. 

Anyhow - i'm quite proud of myself not interfering with his process with The Other Woman (very existential subject though, quite strange to be confronted with love and jealousy and rivalry in this way!!!), and still believe the chances have always been at least 60-40 in my favor;). But by now he might not be into any dating at all. Or not into dating me anymore (not so likely) or have met someone else (unlikely too) - or... whatever. He might be dead, problem solved ;). Hehe no, seriously, i find myself starting to massively look forward to seeing him again, and my ratio trying to temper my emotions:). Let's see what happens. For now, i think i'll text him at new-year - just because i want to and Christmas is over:). 

Well, that was it for the weird love story. Sorry for ranting on about it - i wish it was a better story about a techno-loving, chemistry&finance educated, culturally interested, socially extremely skilled, waltzing and chocolate cake eating, Iranian blooded, Austrian minded guy:). And i wish it wasn't that long;), sorry again! But it got my mind off of other things and people, and it reminded me there's a whole bigger world out there. That's already a good thing i reckon:). 

How's your love life? Still experiencing the joy of being a scarce and sought-after commodity as a woman in the Afghan expat community?;) It can be very good as well, at times. At least a great second best - if you choose to consider a happy relationship a realistic option and not a myth;). Or maybe much different subjects - well i have to say i don't talk (if only for the sake of the length of this email;)) about social life, church where I'm integrating a lot again, to my satisfaction, the tons of handcraft/music projects I'm doing. I'd love to hang out with you again Sara! Live in the same city: Chat, listen to great and heartfelt music, smoke chicha (you do, right?):)!!!. In fact, maybe it'd be feasible to visit Uzbekistan together! It's around the corner for you, it's high on my list to visit friends again and i know you love the silk road countries too. Not sure if you want to go back to Uzb in particular? First thing is for me to find a new job though. Working on it! Hard! Wish me luck:). 

Well, dear, thinking of you in that tough but fascinating country, I hope your having a fun weekend and NYE without any 'fireworks' but with lots of friends, happiness, good cheer and optimism! Big hugs to you, take care!

Kisses, Gea   

PS: please tell me if you are in Paris, I can drive down to Paris and be there late in the afternoon of 1st, so we can hang out for a couple of days...

Don't forget the Big Picture

‌تقریبن هر شش هفته‌ یک بار می‌آیم خانه؛ دو روز اول به خانه تکانی می‌گذرد، خانه‌ تکانی‌های یک و نیم ماه یک‌بارم در حد خانه‌ تکانی‌های سال نو است. تمام روز اول را به دور ریختن می‌گذارنم: کاغذها، لباس‌ها و کلن هر چیزی که دستم بیاید. خانه توی نه ماه گذشته با سرعت خوبی دارد تبدیل می‌شود به این خانه‌های مینیمال. خانه‌ی دوستانم هم که می‌روم یکی یکی به‌شان یادآوری می‌کنم که ئه هنوز این دستگیره‌ی در را درست نکرده‌اید؟ اوه این گل را نکاشته‌ای توی یک گلدان بزرگ‌تر؟ مگر قرار نبود مبل را بکشید این ور و دکوراسیون خانه را عوض کنید؟ وقت حرف زدن هم همین طور است، مدام به‌شان یادآوری می‌کنم که فلان کار را مگر قرار نبود انجام بدهید. هنوز مقاله‌ی اول تزت را ننوشته‌ای؟ وای  هنوز کلاس عربی‌ت را ثبت‌نام نکرده‌ای؟هنوز امتحان وزارت امور خارجه را نداده‌ای؟ الان هشت ماه است  می‌خواهی کارت‌ت را تمدید کنی. ای وای رزومه‌ت را آپدیت نکرده‌ای؟  تو الان هشت ماه است می‌گویی از کارت راضی نیستی، شروع کرده‌ای جای دیگری اپلای کنی؟ پس هی نق نزن تا خودت قدم برنداشته‌ای.
ایران هم که می‌روم با تقریب خوبی همین‌م. چون الان خیلی بیش‌تر از قبل ایران می‌روم و آن‌قدر زود به زود می‌روم که می‌توانم زندگی دوستانم را طوری دنبال کنم که انتقاد کنم.

این چیزی که توی ذهنم هست را نمی‌دانم چطوری می‌شود نوشت. از این موقعیت تقریبن کنار گود خودم راضی‌م. هم در مورد زندگی خودم و هم زندگی اطرافیان‌م. همه‌ي ما آن‌قدر درگیر زندگی روزمره می‌شویم که گاهی ماه‌ها یک کار ساده مثل درست‌کردن یک دست‌گیره‌ی در را پشت گوش می‌اندازیم؛ گاهی وقت‌ها یک سال طول می‌کشد تا مقاله‌ای را که قرار بوده بنویسیم، بنویسیم. سه سال درمورد دوباره از نو شروع به زبان خواندن کردن حرف می‌زنیم و آن‌قدر طول‌ش می‌دهیم که تمام آن یک سالی را که مثلن آلمانی خوانده‌ایم با فراموش کردن آن‌چه بلدیم به باد می‌دهیم. همه‌ی این کارها کارهایی هست که ممکن است یکی دو ساعت یا حداکثر یک هفته  پروسه‌ی شروع یا حتی کلن تمام کردن‌شان طول بکشد. اما روزها می‌گذرد و ما کاری نمی‌کنیم، چون برای هر روزی که می‌گذرد توجیه لازم و کافی داریم برای دست روی دست گذاشتن. این همان فراموش کردن the big picture است، یعنی وقتی راه می‌رویم فقط جلوی پای‌مان را نگاه می‌کنیم، به افق نگاه نمی‌کنیم. وقتی فقط جلوی پای‌ت را نگاه کنی یک دفعه بدون این‌که خودت متوجه شوی بعد از پنج- شش سال می‌رسی به یک جایی که اصلن نمی‌خواسته‌ای و جا می‌خوری و از خودت می‌پرسی ئه من چرا این‌جام؟ خب این‌جاییم چون توی تمام پنج سال گذشته فقط پنج شش بار(معمولن قبل از این‌که سال نو شود) سرمان را بلند کردیم و به دور دست نگاه کردیم و ته راهی که داریم می‌رویم را دیده‌ایم. این‌قدر درگیر تمام کردن همان روزمان بوده‌ایم که که آن سال یا چیزی را که از زندگی می‌خواهیم فراموش کرده‌ایم. برای همین  هم خوب است که یکی که توی زندگی روزمره‌مان نبوده بیاید و هی به‌مان یادآوری کند. اگر هم کسی نباشد که هی به‌مان تلنگر بزند، سفر هم می‌شود جایگزین‌ش شود، هر بار که سفر می‌روی این فرصت را داری که زندگی‌ت را از بالا نگاه کنی.

 افغانستان کار کردن به خاطر طبعیت پر از تغییرش به من این فرصت را می‌دهد که تقریبن هر روز سرم  را بلند کنم و افق راهی را که دارم می‌روم ببینم. برای این‌که اصولن سختی کار طوری است که نمی‌توانی سرت را بندازی پایین و کارت را انجام بدهی؛ ماستت را بخوری و فقط جلوی پای‌ت را نگاه کنی. برای این‌که چیزهایی که جلوی پای‌ت است و ممکن است باعث بشود زمین بخوری مثل موانع زندگی در پاریس سنگ‌ریزه‌های کوچک نیستند، این‌جا به دیوار بر می‌خوری و بن‌بست‌..؛ همین هم است که کلن روزمره‌گی را فراموش می‌کنی، نمی‌توانی برای خودت ریتم خاصی داشته باشی، حتی فراتر از این، جلوی پای‌ت را نگاه کردن را فدای به افق نگاه کردن می‌کنی.



پنجشنبه، دی ۰۷، ۱۳۹۱

چرا نویسنده نشدم؟ 7

سه روز تهران بودم، حالا هم سه روز است پاریس‌م. آنا می‌پرسد چرا نمی‌نویسی، می‌گویم برای این‌که همه‌ چیز به نظرم خیلی معمولی و تکراری می‌آید. بعد به این فکر می‌کنم که این جایی که ایستاده‌ام، جای خطرناکی است؛   این‌که فکر کنم فقط جنگ و فقر و سختی  ارزش نوشته شدن دارند. با مهین در مورد نوشتن حرف می‌زدیم، گفت خیلی خوب است که می‌نویسی، گفتم می‌دانی از این می‌ترسم که نوشته‌های‌م نباشند که جذابیت دارند، محیطی که درش زندگی می‌کنم و زندگی غیرثابتم باشد که باعث می‌شود کسی بخواندم، به خاطر یک جور حس پی‌گیری. فکر می‌کنم خودم احمقانه‌ترین سریال‌ها را صرفن به خاطر پی‌گیری داستان‌شان شده نگاه کنم یا ساده‌ترین وبلاگ‌ها (سادگی در نثر و شیوه‌ی روایت و چیزی که روایت می‌کنند) را برای این‌که می‌خواهم ادامه‌ی زندگی نویسنده را بدانم با پشتکار پی‌گیری می‌کنم. فکر می‌کنم هر زندگی ارزش روایت کردن و خوانده شدن دارد، صرفن باید خوب بنویسی‌ش، و هیچ مدرکی ندارم که ثابت کند که بلدم بنویسم، مگر این‌که تن به دهم به جایی غیر از این وبلاگ نوشتن.

یک چیز دیگر هم هست: ناشناس ماندن؛ چیزهایی که به فارسی و انگلیسی می‌نویسم شبیه هم نیستند،‌ مکمل هم‌اند. به انگلیسی از دوستان و فضای  فارسی زبان‌م می‌نویسم  و در فارسی از دوستان غیر ایرانی که نمی‌توانند فارسی بخوانند. دلیل‌ش این است که نمی‌توانم فکر کنم هیچ کدام از دو گروه چیزهایی که می‌نویسم را بخوانند و هنوز بعد از پنج سال دچار این توهمم که ناشناس می‌نویسم و فکر می‌کنم نام بردن از اطرافیانم ناشناس بودنم را به خطر می‌اندازد.  البته که این مطلق نیست، گاهی وقت‌ها گذری از دوستان فارسی زبانم نام برده‌ام، یا حتی ازشان به مناسبتی مفصل نوشته‌ام. اما این نوشته‌ها خیلی محدودند. از دوستان غیر فارسی زبانم هم هایکه و پر فارسی می‌خوانند و یکی دوبار اتفاقی پای‌شان به این وبلاگ باز شده و بهم گفته‌اند که فلان پست را خوانده‌اند و فهمیده‌اند که وبلاگ من است.  البته حالا دیگر مطمئنم که ناشناس بودنم صرفن توهمی است که به‌ش وابسته شده‌ام.

پشتکار ندارم، اما یک دوره راه دور نویسندگی دانشگاه آکسفورد ثبت نام کرده‌ام (Writing Lives) و خیلی هم با پشتکار کارهای‌ش را پیش می‌برم. بلد نیستم از زاویه سوم شخص بنویسم و تلاشم برای ناشناس ماندن باعث می‌شود که فکر کنم نمی‌توانم اول شخص بنویسم و منتشر کنم. آقای نویسنده را به عنوان یک مشوق خیلی خوب دارم، اما منتقد خوب ندارم. هفته‌ی سومی که افغانستان بودم خبرنگار نیویورکر بهم پیشنهاد داد که برای‌شان یک ستون بنویسم و من به بهانه‌ی این‌که نمی‌دانم سازمان‌مان چطوری با این قضیه برخورد می‌کند رد کردم بدون این این‌که حتی بپرسم. اصلن انگلیسی چرا، می‌توانستم برای نشریات فارسی زبان بنویسم، چرا این همه بار قول دادم و هیچ‌وقت ننوشتم؟ نزدیک به پنج‌ سال است دارم وبلاگ می‌نویسم با هدف این که تمرین نوشتن کنم، اما حتی یک قدم‌ هم پیش‌تر از وبلاگ نوشتن بر نداشته‌ام. حتی یک قدم هم به عقب برگشته‌ام، قبلن روزنامه‌نگار بودم، حالا نیستم.


چهارشنبه، آذر ۲۹، ۱۳۹۱

لیست کتاب‌های‌م

یکی پیشنهاد داده بود که کتاب‌هایی که می‌خوانم را جایی توی وبلاگ لیست کنم. لیست شاید سخت باشد با فرمتی فعلی وبلاگ  و این‌که معمولن این وبلاگ از گودر خوانده می‌شود. اما فعلن  شروع کرده‌ام هر کتابی که را که دارم می‌خوانم، اسم و لینک‌ش را بگذرام ستون سمت چپ وبلاگ و وقتی تمامش کردم با کتاب جدید جایگزین‌ش کنم.

این چند روزThe places in Between و امروز تمام‌ش کردم و کتاب را عوض کردم. 

Yalda Party

 این را قبلن گفته بودم که تعداد دوستان ایرانی‌م توی کابل با تعداد دوستان ایرانی‌م توی ایران برابری می‌کنه؟ توی آلمان و ایتالیا حتی یک دوست ایرانی هم نداشتم. توی انگلیس سارا ت بود. توی فرانسه هم فقط آقای نویسنده (چرا من همیشه می‌گم آقای نویسنده به جای این‌که نام ببرم؟ رضا قاسمی). آن وقت یک دفعه توی کابل بعد از هشت ماه نزدیک به پانزده تا دوست خوب ایرانی دارم. البته نیکلا می‌گه این کلن ویژگی کابل‌ه، چون به هر حال آدم‌هایی این‌جا هستند که وجه مشترک‌ با هم خیلی زیاد دارند و برای همین این‌قدر راحت دوست پیدا می‌کنیم. 

مهمونی یلدا گرفتم و فقط دوستان ایرانی‌م رو دعوت کردم. امروز یکی‌شون ایمیل رو ریپلای تو آل کرد که" آی وود لاو تو کام. اما یلدا کیه؟ من ندیدمش تا حالا که. دیدم؟" حالا فکر می‌کنم شاید باید تجدید نظر کنم و آدم‌هایی رو که  ایران به دنیا آمدن و ولی ایران بزرگ نشدند و فارسی رو هم با لهجه حرف می‌زنند و می‌پرسند یلدا کیه نذارم توی لیست دوستان ایرانی‌م.  خیلی دوستشون دارم‌ها و اهل هر کجا که بودن دوست خوب حساب‌شون می‌کردم. اما نباید بگذرامشون توی لیست ایرانی‌ها و با افتخار از رکورد دوست‌یابی بگم.

دوشنبه، آذر ۲۷، ۱۳۹۱


یکشنبه، آذر ۲۶، ۱۳۹۱

The Brutal Game

"Great Carthage drove three wars. After the first one it was still powerful. After the second one it was still inhabitable. After the third one it was not possible to find it."

Bertold Brecht

پنجشنبه، آذر ۲۳، ۱۳۹۱

بزرگ که بشم

این آدمه چقدر خوب می‌نویسه لعنتی. غبطه می‌خورم بهش. حالا آدمی مثل آیدای پیاده رو این‌‌طوری برای خودم توجیه می‌کنم که احتمالن بزرگ‌تر و با تجربه‌تره از من‌ه. از قدیم این سن و تجربه توجیه مناسبی بوده برام وقتی کم می‌‌آوردم تا مثلن امید  رو از خودم نگیرم. مثلن اگر می‌بینم جی‌اف‌کندی سخنرانی‌هاش بی‌نظیره، فکر می‌کنم دلیل‌ش اینه که اون چهل و پنج سالش بوده و من هم به اون سن که برسم  و بزرگ که بشم می‌تونم اون‌طوری بنویسم و سخنرانی کنم. حتی اگر طرف یک‌سال از من بزرگ‌تر باشه و مثلن به‌ترین نویسنده‌ی زنده‌ی دنیا باشه فکر می‌کنم من هنوز یه سال وقت دارم. از لحاظ ناامید نشدن و انرژی برای ادامه‌ی زندگی. اما این جوون‌ترها چی‌؟ یا مثلن‌ آلیس که صب تا شب جلوی چشمم‌ه.

چهارشنبه، آذر ۱۵، ۱۳۹۱

نق

 سفرنامه‌ی یک روزه را نوشته‌ بودم و امروز می‌خواستم ازش هیجان‌زدایی- همان پز زدایی- کنم و پست‌ش کنم این‌جا. وقت نکردم. از صبح می‌بایست یک تفاهم‌نامه‌ی دو میلیون دلاری را که باید با ایتالیا امضا کنیم با انواع و اقسام قوانین سازمان  و کامنت‌های که مشاور حقوقی وزارت امور خارجه‌شان داده بود، چک می‌کردم. بعد هم بی اغراق یک و نیم ساعت طول کشید تا پنج صفحه تفاهم‌نامه را در دو نسخه پرینت بگیرم و بفرستم برای سفیر که امضا کند. خودم یک پرینتر رنگی دارم و یک  سیاه و سفید، از دیروز جفت‌شان کار نمی‌کند. کامپیوترم به سه تا پرینتر شبکه وصل است که همه شان کم‌رنگ پرینت می‌گرفتند. کارتریج‌ها را با کارتریج‌های نو عوض کردم. بدون استثنا هر سه تا کارتریج نو لک می‌انداختند روی کاغذ، با سه تای دیگر عوض کردم دوباره همان. حتمن در پاکستان تولید شده‌اند. تفاهم‌نامه را به مدیر بخش آموزش ایمیل کردم و خواهش کردم که برای‌م پرینت‌ش بگیرد.  توی پاریس این من نبودم که تفاهم نامه‌ را باید بازخوانی و تصحیح می‌کردم. اصلن یک واحد چهل نفری داشتیم برای این‌کار. چهارتا مشاور حقوقی عالی‌رتبه تفاهم نامه‌های بیست هزار دلاری را چهار بار بازخوانی‌ می‌کردند، بعد هم منشی‌های‌شان که هیچ کاری جز پرینت گرفتن نداشتند آن را با بهترین پرینترهای دنیا در یک دقیقه پرینت می‌گیرند. دارم روانی می‌شوم از این‌که هیچ چیزی این‌جا کار نمی‌کند. نه تنها سیستم و آدم‌ها و ترافیک که حتی پرینت‌ترها و اسکنرها هم. همه‌ش تقصیر پاکستان است. جنگ، طالبان، پرینترها، تخم‌مرغ‌های تاریخ مصرف گذشته، گرد و خاک. همه چیز.