هیچ وقت این همه چیز برای نوشتن نداشته‌ام. هیچ‌وقت زندگی‌ام این‌قدر اینتنس (شدید؟) نبوده. اما می‌ترسم این‌جا بنویسم. این‌قدر وبلاگ نویس‌های خوب دیده‌ام که با جا به جایی -معمولن مهاجرت- نوشته‌های‌شان بد و دچار جو زدگی شده و هنوز بعد از یکی دو سال دست از سرشان بر نداشته، که می‌ترسم. از نوشته‌های هیجان‌زده می‌ترسم. می‌نویسم و روی‌شان می‌خوابم به این امید که پخته شوند و بعدتر خیلی خام به نظر نرسند.
